Walburga urodziła się około 710 roku w Wessex w południowej Anglii. Pochodzi ze szlacheckiej rodziny anglosaskiej. Walburga kształciła się w anglosaskim klasztorze, być może w Wimborne. Podobnie jak jej rodzeństwo, św. Willibald (700–787), pierwszy biskup Eichstätt, i św. Wunibald (701–761), opat klasztoru benedyktynów w Heidenheim/Hahnenkamm, a także jej krewny, św. Bonifacy, wyruszyła do Niemiec w VIII wieku, aby głosić chrześcijańskie przesłanie.
Kiedy Wunibald zmarł w Heidenheim w 761 roku, Walburga objęła stanowisko ksieni tamtejszego klasztoru benedyktynów, który według modelu anglosaskiego stał się klasztorem podwójnym z męskim i żeńskim. Przez swoją dobroczynną pracę w służbie Bożej dla ludzkości kontynuowała dzieło misjonarskie zapoczątkowane przez jej brata. Zmarła 25 lutego 788 lub 790 roku i została pochowana w kościele klasztornym w Heidenheim.
Nabożeństwo do św. Walburgii
Między 870 a 879 rokiem, na polecenie biskupa Eichstätt Otgara (847?–880), relikwie Walburgi zostały przeniesione do Eichstätt i pochowane w kościele Świętego Krzyża na północnym skraju Eichstätt.
W 893 roku Liubila, ksieni klasztoru benedyktynów w Monheim, poprosiła o relikwie św. Walburgii dla ochrony swojego klasztoru. Już podczas uroczystej procesji przekazania relikwii do Monheim, a potem także w samym Monheim, miało miejsce wiele cudownych uzdrowień. Cuda, które miały miejsce w Monheim, ale przede wszystkim propagowanie kultu Walburgii przez schodniofrankijską rodzinę królewską i szlachetnych alemańskich krewnych Liubili, sprawiły, że Monheim stało się ważnym miejscem pielgrzymkowym w IX i X wieku, odwiedzanym przez pielgrzymów z całego świata. Cząstki reliktów walburskich rozprzestrzeniły się po całej Europie Środkowej.
Św. Walburgia stała się jedną z najpopularniejszych świętych w Europie Północnej. Zyskała rangę świętej cesarskiej po tym, jak król zachodniofrankijski Karol Prosty zażądał relikwii Walburga ze Wschodniej Frankii do swojej kaplicy palatyńskiej zbudowanej w 916 roku w Attigny w Hainaut, a wkrótce potem ogłosił Walburgię patronką cesarstwa przed najazdami Normanów. Do czasu założenia opactwa benedyktyńskiego przy grobie św. Walburgii w 1035 roku, Monheim pozostawało centrum kultu Walburgii.
W 1035 r. kanonik hrabia Leodegar (ok. 1005–1074) i biskup Heribert z Eichstätt (1022–1042) założyli przy grobie św. Walburga opactwo benedyktyńskie. Najprawdopodobniej był to biskup Heribert, wielki wielbiciel tych świętych, który kazał pochować ich relikwie z dawnego miejsca spoczynku w posadzce kościoła w wapiennym relikwiarzu w ołtarzu głównym odnowionego przez siebie kościoła, gdzie znajdują się do dziś. Powodem tego przeniesienia relikwii było pojawienie się tzw. oleju walburskiego.
Kiedy w 893 r. otwarto grób, który w tym czasie był jeszcze wmurowany w posadzkę kościoła, znaleziono kości świętego zwilżone przezroczystymi kroplami. Tak zwany przepływ ropy naftowej został po raz pierwszy udokumentowany w 1078 roku w kronice biskupiej Anonymusa von Herrieden. Rok po roku, aż do dnia dzisiejszego, krople tworzą się na podstawie sarkofagu świętego w miesiącach zimowych.
Od XI wieku znaczenie Eichstätt jako sanktuarium Walburgii stale rosło, podczas gdy Monheim stopniowo traciło swoją centralną pozycję jako takie.
Nowy klasztor przy grobie św. Walburgii stał się z czasem najważniejszym celem pielgrzymek walburskich, który przeżywał swój rozkwit zwłaszcza w okresie baroku.
źródło: Opactwo benedyktyńskie św. Walburga: Święta Walburgia (abtei-st-walburg.de)