Dla uporządkowania wiedzy w zakresie podanego tematu ważne jest studium dokumentów Kościoła:
– Indiculus o łasce Bożej (ok. 440 r.): „Nawet ten, kto łaską chrztu został odnowiony, nie jest w stanie wyzwolić się od sideł szatańskich i zwyciężyć pożądliwości cielesnej inaczej, jak przez to, że otrzymuje od Boga – z Jego ustawicznej pomocy – wytrwanie w dobrym życiu”4;
– List Leona Wielkiego Quam laudabiliter do biskupa Turribiusza z Astorgii (447 r.): „…i diabeł byłby dobry, jeśliby nie trwało to, co uczynił. Ale ponieważ źle wykorzystał swoją naturalną doskonałość (…), lecz odpadł od najwyższego dobra, z którym powinien być zjednoczony”5;
– Edykt cesarza Justyniana do patriarchy Konstantynopola, Menasa, ogłoszony na synodzie w Konstantynopolu (543 r.), Anatematyzmy przeciwko Orygenesowi: „Jeśli ktoś mówi lub utrzymuje, że Chrystus Pan w przyszłym czasie świata zostanie ukrzyżowany także za demonów, ten niech będzie obłożony anatemą”; „Jeżeli ktoś mówi albo utrzymuje, że kara demonów i ludzi bezbożnych jest czasowa i po pewnym określonym czasie będzie miała koniec, względnie będzie dane odnowienie demonów albo ludzi bezbożnych, ten niech będzie obłożony anatemą”6;
– I synod w Bradze (574 r.): „Jeżeli ktoś mówi, że diabeł nie był przedtem dobrym aniołem stworzonym przez Boga i że jego natura nie była dziełem Bożym, lecz mówi, że wyłonił się on z chaosu i ciemności i że nie miał żadnego swojego stwórcy, lecz że jest samym początkiem i substancją zła (…), niech będzie obłożony anatemą”7;
– Sobór Laterański IV (1215 r.), wyznanie wiary: „Diabeł bowiem i inne złe duchy zostały przez Boga stworzone jako dobre z natury, ale sami siebie uczynili złymi. Człowiek zaś zgrzeszył za podszeptem diabła”8;
– Sobór Florencki, Dekret dla jakobitów (1442 r.): „…Sobór potępia niedorzeczność manichejczyków, którzy przyjęli dwa pierwiastki, jedne dla rzeczy widzialnych, a drugi dla niewidzialnych; którzy twierdzili także, iż inny jest Bóg Nowego Przymierza, a inny Starego”9;
– Sobór Trydencki, Dekret o grzechu pierworodnym (1546 r.): „…starodawny wąż, odwieczny wróg rodzaju ludzkiego…”10;
– Sobór Watykański II (1962-1965 r.): 18 wzmianek nt. szatana i demonów, np. „Całej historii ludzkości towarzyszy ostra walka przeciwko mocom ciemności” (KDK 37b); „…człowiek stworzony przez Boga w sprawiedliwości, za podszeptem Złego nadużył swej wolności, powstając przeciwko Bogu” (KDK 13a); inne fragmenty: KDK 2b, KDK 16, KDK 22, DM 3, DM 14b, KK 5a, KK 48d, DWR 11b11;
– Nauczanie Pawła VI: w 1972 r. mówił o szatańskich działaniach, mających na celu zniszczenie owoców Soboru Watykańskiego II; podczas audiencji generalnej w dniu 15 XI 1975 r. papież powiedział: „Zło nie jest już tylko jakimś brakiem, lecz żywą istotą duchową, przewrotną i powodującą przewrotność”; natomiast w czasie audiencji w dniu 21 II 1977 r. określił ducha złego jako „księcia tego świata”12;
