wtorek, 19 marca, 2024

Bractwo św. Piusa X – katolicki ruch tradycjonalistyczny w dobie posoborowej – dr hab. Marcin Karas

Share

Zachęcam do lektury doskonałego artykułu doktora Marcina Karasa. Materiał jest obszerny, ale warto dokładnie przestudiować cały artykuł. Autor zebrał ogromną ilość informacji na temat stosunków wzajemnych Kościoła Katolickiego i Bractwa Św. Piusa X (FSSPX) . Pokazuje przyczyny „rozłamu”, po lekturze uważam, że słowo rozłam w tym konkretnym przypadku należy pisać wykorzystując cudzysłów. W trakcie lektury warto zwrócić uwagę na wielokrotnie podkreślane zachowanie obecnych hierarchów Kościoła Katolickiego, którzy uprawiają radosny ekumenizm ze wszystkimi odłamami chrześcijaństwa, a nawet wyznaniami niechrześcijańskimi, natomiast stosują politykę twardej ręki w stosunku do wiernych i kapłanów zrzeszonych w szeregach FSSPX. Trzeba przyznać, że jest to dziwnie niekonsekwentne zachowanie.

Proces głębokich reform w Kościele rzymskokatolickim, który zapoczątkowany został za pontyfikatu papieża Jana XXIII (1958-1963), znalazł swój wyraz w dokumentach Soboru Watykańskiego II (1962-1965), zwołanego przez wspomnianego papieża, a kontynuowanego i zakończonego za pontyfikatu Pawła VI (1963-1978). Realizacja wielu reform stała się możliwa w dobie posoborowej, ale przemiany te doprowadziły do poważnej polaryzacji stanowisk w Kościele[1]. Z jednej strony wzmogła się działalność licznych zwolenników dalszych zmian w celu nadania Kościołowi zupełnie nowego kształtu, a z drugiej zaczęły powstawać różnorodne organizacje konserwatywne i tradycjonalistyczne, które stawiają sobie za cel zahamowanie ciągłych reform i powrót do status quo obowiązującego do końca pontyfikatu papieża Piusa XII (1939-1958). Dla tamtej epoki dziejów Kościoła rzymskokatolickiego charakterystyczne jest silne scentralizowanie instytucjonalne, rygorystyczna dbałość o ścisłość i jednoznaczność języka publikacji teologicznych, a także wyraźna dyscyplina liturgiczna[2].

Wśród ugrupowań tradycjonalistycznych, jednym z najważniejszych, a z całą pewnością najliczniejszym jest środowisko związane z Bractwem Kapłańskim świętego Piusa X (Fraternitas Sacerdotalis Sancti Pii Decimi, FSSPX), które powstało w roku 1970, a od początku lat 90-tych działającym również w Polsce. Do języka potocznego weszło już pejoratywne określenie „lefebryści”, ukute przez przeciwników Bractwa, które odnoszone jest nie tylko do bezpośrednich zwolenników tego nurtu tradycjonalizmu katolickiego, ale często także wobec różnych konserwatywnych postaw i zachowań w środowiskach katolickich.

Założycielem Bractwa był francuski arcybiskup Marcel Lefebvre (1905-1991). Urodził się w religijnej katolickiej rodzinie mieszczańskiej w Tourcoing na północy Francji i pośród licznego rodzeństwa, miał brata, którzy został misjonarzem oraz trzy siostry, które wstąpiły do zakonów. Po ukończeniu Francuskiego Seminarium w Rzymie i uzyskaniu doktoratów z filozofii i z teologii na Uniwersytecie Gregoriańskim wstąpił w 1931 roku do Zgromadzenia Ojców Ducha Świętego, zaś w 1932 roku wyjechał na misje do Gabonu i został wykładowcą, a następnie rektorem seminarium duchownego w Libreville. W 1947 r. papież Pius XII powołał ks. Marcela Lefebvre’a na stanowisko wikariusza apostolskiego w Dakarze w Senegalu, a dnia 18 września 1947 r. odbyła się jego konsekracja biskupia. W 1955 roku dotychczasowy biskup Lefebvre objął nowoutworzone arcybiskupstwo Dakaru i został delegatem apostolskim na obszar całej francuskojęzycznej Afryki. W ciągu wieloletniej pracy misyjnej abp Lefebvre powołał do życia na podległym sobie obszarze cztery Konferencje Episkopatów i 21 nowych diecezji oraz prefektur apostolskich. Działalność Delegata Apostolskiego obejmowała również zakładanie szkół, szpitali i klasztorów. Arcybiskup pozostawał w ścisłym kontakcie z papieżem Piusem XII, u którego bywał na corocznych audiencjach. W 1962 roku abp Lefebvre powrócił do Europy, objął francuską diecezję Tulle, którą rządził przez pół roku, a następnie został wybrany (na okres 12 lat) Przełożonym Generalnym Zgromadzenia Ojców Ducha Świętego. Papież Jan XXIII powołał abpa Lefebvre na członka Komisji Przygotowawczej Soboru Watykańskiego II.

W czasie Soboru francuski hierarcha zorganizował, wraz z innymi konserwatywnymi uczestnikami Vaticanum II, zachowawczą grupę ojców soborowych Coetus Internationalis Patrum (Międzynarodowa Grupa Ojców Soborowych) kierowaną przez brazylijskiego bpa Proença Sigaud i odgrywał wiodącą rolę w jej działalności. Organizacja ta obejmowała około 250 biskupów przeciwnych głębokim zmianom w Kościele, które postulowane były przez zwolenników reform[3].

Czytaj więcej

Komentarze

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj

Nowości